(1) İnflamasyon,

(2) Fibroblast artımı (Fibroplazi),

(3) Kan damarı artımı (anjiogenesis),

(4) Destek dokusu sentezi

(5) Epitelizasyon.

İlk adımda, yaralanma hücresel ve biyokimyasal uyarılara dönüşür. Bunlar

(1) uygun hücreleri yara alanına toplama,

(2) Fibroblast ve endotel hücrelerinin büyümesini uyarmak,

(3) Kollajen sentezini uyarmak,

(4) Epitel hücre yankısını ve hareketlenmesini uyarmak.

Onarımının yeterliliğinde, oluşumu durduracak bir sistemin de bu mekanizmada yer alması gereklidir.

(1) Kompleman Çağlayanı (cascade),

(3) Kinin Çağlayanı,

(4) Plasmin yapımı.

Yukarıdakilerin herbirisi organizmada yaralanma işaretlerini duyurmak, mitojen ve kemotraktanlar üretmekle yükümlü enzim serileridir.

Trombositler, onarımı başlatacak mekanizmayı harekete geçirirler. Kollajen veya trombinle ilişki sonucu, trombositler granül depolarını boşaltır ve serotonin gibi maddeleri açığa çıkartırlar. Buna ek olarak, trombositler, “Trombosit Kökenli Büyüme Faktörü”nü de (Platelet – derived growth faktör) açığa çıkartırlar. Bu faktör fibroblastlar için bir mitojen ve kemoatraktan olup öte yandan yeni damarlanmalar için uyancılık özelliği taşır.

Onanm alanı, birkaç saat içinde polimorfnükleer nötrofil ve kompleman kemotaktik faktör yüklü lenfositler ile dolar. Bunu fibrin azaltıcı özellikteki monositler izler ve doku çevresi makrofajlarla dolar. Sonunda birçok granülosit yok olur ve onarım tamamlanana kadar yara alanında yalnız makrofajlar kalır.

Yaralanma, kapilleri kopartıp tromboze olmasına yolaçar. Hageman faktörü ile aktive olmuş kininler, çevre damarları dilate eder. Bazı damarlarda, akımı tıkayacak küçük infraktlar oluşur ve damar içinde bir başka sağlam damarla birleştiği noktaya uzanan trombus geliştirir. Yaralanma alanında bir zamanlar yeterli olan dolaşım kaybolur ve metabolize olan lökositlerin birikimi sonucu bölgenin metabolik ihtiyacı artar. Yara bir enerji deposu haline dönüşür. Yetersiz perfüzyon lokal asidoz ve laktat birikimine yolaçar. Böyle bir alan fibroplazi, kollajen sentezi, fıbroblast ve endotel hücre migrasyonunu harekete geçirebilecek en son kaynaktır.

İyileşmenin süre ve karakteri, destek dokusu ile dolacak ölü alanın miktarı ile ölçülür, yara uygun bir şekilde karşı karşıya getirilirse 4 – 5 gün sonra dolaşımın başlayacağı kapillerler bir uçtan öbür uca uzanmaya başlar. Bu zaman içinde yara kenarında doku gelişimi gerçekleşir. Doku fibroblast, kapiller, yeni yapılmış kollajen, fibronektin ve proteoglikandan gelişmiştir. Bu modül, ölü saha dolana kadar gelişmesini sürdürür. Normal doku oksijenizasyonunun sağlanması onarımın sona erdiğinin işaretidir.

özet olarak; yaralanmaya yanıt olayı trombosit, granülosit, makrofaj, fibroblast endotel hücreleri ve bazan da lenfositleri kapsar. Yeni damarlar yarayı besler ve fibroblastların bu bölgeye akımını sağlar. Makrofajlar gelişmeyi yönetirken granülosit ve lenfositler enfeksiyona karşı savunma ile yükümlüdürler.

2.Bakteriye ait özellikler:

a.Hareketlilik: Hareketli bakteriler idrar akımına rağmen üriner sistem boyunca yukarı doğru tırmanarak, infeksiyonun kolay yerleşip, kolay yayılmasına neden olurlar.

b.Endotoksİn: Gram-negatif bakterilerin endotoksini üretral peristaltizmi azaltarak infeksiyonun yayılımını kolaylaştırmaktadır.

c.Ürease yapımı: Proteus gibi ürease yapan bakterilerin bu yeteneği infeksiyon yapma yetenekleri ile paralellik göstermektedir.

d.Bakteriyel yapışma: Üriner sistem infeksiyonu etiopatoge-nezinde son yıllarda üzerinde en çok durulan konu, bazı bakterilerin daha sıklıkla bu hastalığa neden olmaları araştırılırken ortaya çıkan, bu bakterilerin üriner sistem epitel hücrelerine yapışabilme yetenekleridir. Buna BAKTERİYEL ADESİTİVİTE (Bakteriyel yapışma) denmektedir. Bu olayın epitel hücrelerindeki bazı reseptörler aracılığı ile meydana geldiği gösterilmiştir. Bakteri üzerinde bulunan ve Lektin denen bazı elemanlar, bu reseptörlere

yapısal benzerlik göstermekte ve anahtar-kilit ilişkisi içerisinde reseptöre uymakta, böylece bakterinin o alanda tutunmasını sağlamaktadır. Bugüne kadar varlığı ispatlanmış reseptörler şunlardır:

İ. Gal 1-4 Gal B dlsakkarltİ: Tüm üriner sistem epitel hücrelerinde özellikle böbreklerde yaygın olarak bulunur. Bu reseptöre bağlanan lektin, bakterinin P fimbriasıdır. Bu nedenle reseptöre P fimbria reseptörü de denir. Bakterinin bu özelliği ortama mannoz ilavesi ile ortadan kalkmaz, yani mannoz resistandır. Bu reseptörler konakçı savunma sistemlerinde örneğin fagositlerde gösterilememiştir. Bu nedenle bakteri üriner sistem epitel hücresine kolaylıkla yapışabilmekte, aynı zamanda fagositozdan da korunmaktadır. Yapılan epidemiyolojik çalışmalar, virulansı yüksek bakterilerde bu özelliğin çok sıklıkla bulunduğunu, adeta bunun yüksek virulansın bir işareti olduğunu ortaya koymaktadır. Bir çalışma üst üriner sistem İnfeksiyonlanndan izole edilen bakterilerde % 90 oranında tespit edilmiştir. Alt üriner sistem infeksiyonlannda ise daha düşük oranlarda bulunmuştur.

ii. Mannosİt Reseptörler: Mannosit reseptörlere yapışan fimb-rialar tip 1 fimbrialardır. Üriner sistem infeksiyonuna neden olan bakterilerin çoğunda bulunur. Alt üriner sistem infeksiyon etkenlerine göre daha sık olarak tespit edilmiştir. Reseptöre bağlanma mannoz varlığında meydana gelmez. Yani olay mannoz sensitiftir (MS). Mannosit reseptörler üriner mukusta, sekretuar IgA da bol miktarda ve az olarak da üriner sistem epitel hücrelerinde bulunur. Klinik önemi henüz kesin olarak gösterilememiştir.

iii. Sİalik asid reseptörler: Epitel hücreler ve fagositlerde bulunan terminal sialik asit dizisi reseptördür. Lectin ise bakteri S fimbriasıdır. Klinik önemi henüz belirlenememiştir.

Reseptörlerle ilgili çalışmaların çoğu E.coli ile yapılmıştır. Ancak son yıllarda diğer gram-negatif bakterilerde de bu özellikler gösterilmiştir. Özellikle Gal 1 4 Gal B reseptörü tanıyan P fimbria taşryan bakteriler üriner sistem infeksiyonlanna daha sıklıkla neden olmaktadır. Daha önceleri üropatogen mikroorganizmler diye isimlendirilen; örneğin E.coli serogrup 01, 02, 04, 05, 06, 07 gibi grupların bu özelliklerinden dolayı üropatogen oldukları ispatlanmıştır.

Üriner sistem infeksiyonu kadın hastalarda daha sık görülür. Bunun nedenleri şöyle sıralanabilir.

2. Antibakteriyel Etkisi Olan Prostat Sekresyonunun Yokluğu.