Reentübasyon için kriterler: Altta yatan klinik durum düzeliyor olmalı, ödem spontan olarak yer değiştirebilmen, glikoz intoleransı veya sistemik stres yada sepsisin diğer işaretleri bulunmamalı, hasta uyanık ve şuurlu olmalı ve ekstübasyon arzulamalıdır. öğürme ve öksürük refleksleri aktif olmalı, bir T parçasıyla yaptırılan spontan solunum 30 dk.sı sonunda hasta, bozulmuş solunum veya adrenerjik solunum işaretleri olmaksızın rahatça soluyabilmeli, solunum 25/dk. veya altında PCO2 40 mmHg veya altında, kan pH’ı 7.35 veya üstünde olmalıdır.

Uzun süreli entübe edilmiş bazı hastalar, bu kriterlerin tümünü taşımazlar, fakat yinede ekstübe edilebilirler. Mesela uzun süre entübe edilmiş olan veya KOAH’ı bulunan bazı hastalarda spontan solunum esnasında PCO2 seviyesi normale indirilemeyebilir. Durumları stabil olan hastalar ekstübe edilirler. Reentübasyon nadiren gerekli olur. Tüm kriterleri taşımayan hastalar, sabah saatlerinde ekstübe edilmelidir. Gün boyunca bu hastaların kan gazları takip edilebilir, ve eğerPCO2 yükselir veya arteriel pH düşerse tekrar entübe edilmelidir. Ekstübasyondan sonraki ilk 24 saat, en tehlikeli zamandır. Solunum durumundaki kötüleşme reentübasyon için endikasyon teşkil eder. Hastaların solunum arrestine girmesine müsaade edilmemelidir. Bilhassa hızlı bir solunum şekli, acilen müdahale etmeyi akla getirmelidir.

Her ne kadar, maksimum inspirasyon kapasitesi ve vital kapasite ölçümleri hastanın ekstübasyonuna karar vermede yardımcı olursa da çok fazla kıymetli değildirler. Mesela, hasta tarafından 25 cm H20 kadar bir maksimum inspirasyon basıncının meydana getirilmesi, hastanın fizyolojik durumundan ziyade, ölçümü gerçekleştirilebilirse 12 mL/kg veya daha fazla bir vital kapasite, hastanın ekstübasyondan sonra solunum fonksiyonunu spontan olarak sürdürebileceğini gösterir.